Tijdens het maken van een boek moet je soms beslissingen nemen. Welke stukken behoud je in de definitieve versie? Biedt wat ik hier schrijf een meerwaarde? Past het binnen de context? Het is niet altijd evident. Zo ook met onderstaand verhaal. Omdat de bijdrage(r)s rond de evolutie en het bescheiden succes van consoles en thuiscomputers wegvallen, blijft er niet genoeg over om het hoofdstuk te ondersteunen. Gelukkig kun je het hieronder in zijn (voorlopige) geheel lezen. Het verhaal speelt zich af in 1986.
Achteraf naar de INNO
Na de school is het stevig doorstappen naar de INNO in de Kapellestraat. Als kinderen het dagelijks bezoek aan de kruidenier om een zak snoep te kopen overslaan, dan kan het niet onbelangrijk zijn. We zijn er niet op uit om wat parfum of een nieuwe vlinderdas te kopen.
Neen, in de hal van de INNO staat een werkende Nintendo console voor een groot televisiescherm geparkeerd, en daar mag op gespeeld worden. Gratis.
De controllers liggen er te wachten op de spelers Alleen, je moet er snel bij zijn. Van eerlijk delen is geen sprake. De eerste aanwezigen palmen de controller voor ruime tijd in. Zijn het je vrienden, dan heb je kans dat je mag meespelen. Eventjes. Er is een natuurlijke orde die moet worden gerespecteerd. Anders druip je af. Plannen makend om de volgende dag net dat ietsje vroeger te zijn.
“De Nintendo, met controllers, is een magneet voor enthousiaste kinderen die zich in allerijl naar de locatie haasten en geen enkele ambitie hebben om ook maar iets te kopen.“
Gamen tussen de parfum en de handtassen
De hoofdreden waarom het grootwarenhuis deze game ervaring aanbiedt is van commerciële aard. INNO neemt namelijk speelgoed in hun assortiment op. Om deze nieuwe Nintendo, of NES, te promoten en de verkoop te stimuleren plaatst men het centraal zodat potentiële kopers het eerst even kunnen uittesten.
Waarom ze het niet in de speelgoedafdeling in de kelderverdieping plaatsen lijkt minder logisch. In hun oneindige wijsheid krijgt het zijn plek op één van de drukste plaatsen in de winkel. Centraal tussen de rekken met vrouwenkleding, niet ver van de parfumafdeling en net naast de roltrappen. De Nintendo, met controllers, is een magneet voor enthousiaste kinderen die zich in allerijl naar de locatie haasten en geen enkele ambitie hebben om ook maar iets te kopen.
Het is een vreemd zicht voor de winkelende klanten. De schooltassen staan in de weg, en het is een drummen voor het televisiescherm. Ongetwijfeld fronsen de winkeldames de wenkbrauwen en vragen ze zich af of dit wel een goed idee is. Den INNO is tenslotte geen naschoolse kinderopvang. Eenmaal de kinderen tijdens het wachten op de roltrappen spelen of verstoppertje spelen, verandert de aanpak. Het vrije spelen is voorbij als zowel het spreekwoordelijke en letterlijke slot op de console wordt gelegd. De kinderen blijven weg en na een korte tijd verdwijnt ook het toestel.
[sgmb id=1]