Country en catfights, politiek en poppemiekes. Nashville, de beste serie dat je niet volgt.
Ik pleit schuldig, het onceremonieel afvoeren van Dallas vorig jaar, raakte me vol in de borst. Het plastisch taalgebruik is misschien misplaatst, want ja, de vernieuwde en verjongde televisiereeks bereikte nooit de hoogtes van het originele televisie-instituut. Bovendien was ze het overlijden van de onovertroffen Larry Hagman nooit te boven gekomen.
Waar moest ik heen voor mijn uurtje intrige, machtswellust, seks van en met mooie mensen en, voor je me Thuis of Familie aanbeveelt, met high production values? Enter Nashville.
Ik hoor je al afkomen. Eerwaarde schrijver, Nashville is in de Verenigde Staten reeds aan zijn 4e seizoen toe. Zo nieuw is dat niet. Tja, vergeef me, ik stream amper, en eigenlijk was het Fox dat me met één van zijn talrijke trailers warm maakte. Je hoeft me geen spoilers door te geven, ik houd wel van deze wekelijkse afspraak.
Wat maakt het onmisbare televisie? Wat maakt het allemaal zo leuk en verslavend? Simpel, Nashville baseert zich op enkele belangrijke en tijdeloze pijlers: geld is belangrijk, liefde is ingewikkeld en succes is enkel voor mooie mensen weggelegd.
We volgen de levensloop van twee zangeressen. Enerzijds is er de populaire, maar op haar retour zijnde, countryster Rayna James (Connie Britton). Om haar hart strijden haar vaste gitarist Deacon Clayborne (Charles Esten) en haar echtgenoot Teddy Conrad (Eric Close). Rayna moet muzikaal opboksen tegen de jongere en knappere Juliette Barnes (Hayden “Heroes chearleader” Panettiere). Om het allemaal nog intrigerender te maken, probeert Juliette Deacon zowel muzikaal als amoureus voor zich te winnen. Bent u nog mee? Ik besef dat het allemaal ingewikkelder klinkt dan de lotgevallen van de Lannisters, Starks en de 56 andere huizen.
Geen enkele serie is natuurlijk compleet zonder een booswicht. Momenteel schittert Lamarr Wyatt. Powers Boothe speelt, compleet met schor Zuiders accent, een machtsbeluste zakenman dat via een stroman, niet toevallig Teddy de echtgenoot, het burgemeesterschap van Nashville in handen wil krijgen.
Terwijl al die hoofdrolspelers in hun eigen Shakespeareaans drama spelen, komen twee personages langzaam naar de voorgrond. Onschuldig, naïef doch vol belofte, komen het lief-ogend hertenjong Scarlett O’ Connor (Clare Bowen) en boy-next-door Gunnar Scott (Sam Palladio), als opkomende artiesten onze harten veroveren. Staat een goede afloop voor hen in de sterren geschreven of stappen ze ook mee op de carrousel van jaloersheid en wanhoop?
Soms lijkt het meer dan The Bold and The Beautifull, en ongetwijfeld ziet de neerbuigende meerwaardezoeker de plotlijnen van mijlenver aankomen, maar die voorspelbaarheid en herkenbaarheid maakt alles net zo leuk. Verwend door de zogenoemde betere kwaliteitsreeksen lopen we immers het gevaar met zijn allen in kritische bingers te transformeren. Daarom bied ik je Nashville als perfect geneesmiddel tegen deze kwaal aan.
Vertrouw in mijn advies, gooi even het zwaarmoedige The Walking Dead, House Of Cards of Game Of Thrones aan de kant. Zet het verstand op nul en geniet van de fijnere dingen in het leven.
Nashville: elke woensdagavond om 22u30 op Fox.