Oh Yeah
Het lijkt misschien niet zo, maar volgens mij was het Zwitserse Yello zijn tijd ver vooruit. Waar ze in de jaren 80 enigszins als een tijdelijk curiosum werden bekeken, wil ik ze nu als visionair beschouwen.
Niet dat ze aan de lopende band hits hebben gescoord. Naast het onsterfelijke Oh Yeah zul je ze enkel van The Race (1988) kennen. Beide singles haalden, zelfs in hun eigen land, amper de top 10. Maar je mag ze echter niet op hun verkoopcijfers afrekenen.
Dieter Meier en Boris Blank schitterden vooral in de weelderige videoclips waar ze hun excentriciteit ten volle etaleerden. In schril contrast met de statische personages van Daft Punk gooide Yello alle remmen los. Omschrijf het als twee losgeslagen malloten rijp voor de psychiatrie. Muilen trekken, ogen rollen of opzichtig playbacken. Hoe dwazer, hoe beter.
Misschien vraag je je af waarom hun bijna – hit na al die jaren herinnerd blijft. Het antwoord is te verklaren in 2 woorden.
Ferris Bueler
Oh Yeah maakte – belangrijker – deel uit van de soundtrack van Ferris Bueler’s Day Off (1986), één van de meest geliefde John Hughes films uit de jaren 80. Mede door de cultstatus dat de film geniet, is het nummer er onlosmakend aan verbonden. Net zoals Don’t You (Forget About Me) van de Simple Minds bij die andere Hughes – klassieker The Breakfast Club (1985) hoort.
De film maakte van Matthew Broderick niet alleen een intstant superster, het gaf de acteur ook een onuitwisbare stempel dat hij nooit echt kwijtraakte. Ondanks een uiterst succesvolle zijsprong naar Broadway blijft hij voor veel mensen eeuwig Ferris Bueler.
De volledige playlist van Hits Of the 80’s vind je terug op Youtube en Spotify.