It’s a nice day for a White Wedding
Hebben wij in de rijkgevulde annalen van de populaire muziek ooit iemand als Bily Idol gezien?
Geboren als William Michael Albert Broad drukt hij in zijn onnavolgbare visuele stijl een stevige stempel op de jaren 80. De zanger, entertainer, mode-icoon en meisjesidool straalt dierlijke en ruwe energie uit. Ondanks zijn pose, bravoure en kledij is hij noch punker noch rocker. Hij overstijgt alle genres en blijft uniek op een geheel eigen manier. Geen kopie of zeefdruk, maar puur en origineel. Hij is mijnheer charisma, hij is mister 80’s. Hij is Billy Idol.
De videoclip van White Wedding illustreert en bevestigt de invloed dat de commerciële muziekzender MTV tijdens die jaren had. Als radiohit zou het nummer nooit enige status hebben behaald, maar gooi een gothic huwelijksfeest, een knappe bruid en de halfnaakte geblondeerde zanger op beeld en katapulteer het de eeuwigheid in.
Andere aanraders uit die jaren, die zijn veelzijdigheid als zanger bevestigen, zijn Eyes Without a Face (1983), Rebel Yell (1983) en To be A Lover (1986).
Billy Idol Live
Dolenthousiast ben ik als ik in 1993 naar de Gentse Expo afzak. Billy Idol verzorgt het voorprogramma voor faux-rockers Bon Jovi. Die laatste geven tegen mijn verwachtingen in een oerdegelijk concert, waar Idol – zacht uitgedrukt – teleurstelt. Met een zichtbaar gebrek aan enthousiasme, en schijnbaar op een andere planeet, snelt hij zich door enkele hits en nieuw werk.
Nu, in 1993 is de zanger een schim van zichzelf geworden en beschouwt het publiek hem als een relikwie van een vervlogen tijdperk. In een tevergeefse poging terug relevant te worden met het muzikale Cyberpunk – concept faalt hij genadeloos. Enkel Shock To The System (1993) haalt net de hitlijsten.
Hij verschijnt opnieuw op de radar met zijn rake gastrol in de bioscoophit The Wedding Singer (1998) waarin hij – omdat niemand anders dat zo goed kan – zichzelf speelt.
Billy Idol is een 80’s God en dat is meer dan we over onszelf kunnen zeggen.
