Handle With Care
In 1988 kreeg ik van een oude cafébazin een groot gedeelte van haar oude platenkast. Ze zag dat ik graag naar muziek luisterde en wou mij een inleiding tot oudere en andere muziek geven. Houdt in gedachten dat mijn smaak zich op dat ogenblik tot de populaire hitlijsten en vooral veel Michael Jackson beperkte.
Maar dan krijg je plotseling klassiekers als Damn The Torpedoes (Tom Petty & The Heartbreakers), Jazz (Queen), Discovery (Electric Light Orchestra), The Unforgettable Fire (U2), In Trance (Scorpions) en nog een stapel andere. Ik kan de cliché opmerking gebruiken en zeggen dat een nieuwe wereld voor me openging, maar alles veranderde. Michael Jackson verdween in het platenrek, en kwam er nog amper uit.
Kort daarna verscheen de video van Handle With Care van de Traveling Wilburys op Countdown. Tom Petty en Jeff Lynne waren dankzij de platen geen onbekenden, George Harrison (en The Beatles) kende ik via mijn vader die fan was en Roy Orbison was één van mijn moeders favorieten. Enkel Bob Dylan was nieuw.
De Traveling Wilburys met hun opzwepende gitaarspel kwamen op het juiste moment. Hun Volume 1, met nummers vol zwarte humor (“Last Night“) en dubbele bodems (“Dirty World“) werd grijsgedraaid.
End Of The Line
Om het geheel een eigen geschiedenis te geven of misschien om henzelf te entertainen werden de bandleden onder hun pseudoniem, één van de fictieve Wilbury halfbroers, vermeld. Dat laatste gaf ook de doorslag in hun Volume 3 – neen, er bestaat geen Volume 2 – waar ze onder andere namen vermeld staan.
Het is overduidelijk dat de muzikanten enorm van hun project genoten. Niemand nam het voortouw in de band, iedereen leverde een eigen bijdrage. Waar anders hoor je Petty en Dylan samen in het achtergrondkoor neuzelen?
Die kenmerkende Traveling Wilburys sound was ook merkbaar in hun aansluitende solo-projecten. Luister maar naar I Won’t Back Down (Tom Petty), California Blue (Roy Orbison) en Every Little Thing (Jeff Lynne).
Eind 1988 overleed Roy Orbison. Zijn solo-album Mystery Girl en de live registratie van het unieke en epische Roy Orbison and Friends: A Black & White Night werden in 1989 postuum uitgebracht.