Je kent het wel, je koopt een goedkope DVD van een film dat je jaren geleden hebt gezien en in je herinnering een status als klassieker heeft. Maar overleeft de nostalgie na de kijkervaring? Concreet. Is Blue Thunder 32 jaar na datum nog steeds een goede film?
Laat dat nu geen evident antwoord zijn.
Het verhaal verloopt net als een weekendfilm behoorlijk voorspelbaar. Tegen de achtergrond van een brutale roofmoord op een gemeenteraadslid in Los Angeles, volgen we de lotgevallen van Frank Murphy, een cynische helikopterpiloot, met bijhorend Vietnam trauma.
Samen met zijn jonge co-piloot wordt hij, tegen de zin van de militaire ontwerpers, gevraagd een geavanceerd type helikopter boven de stad te testen. Al tijdens hun eerste testvlucht komen ze de waarheid achter de moord te weten, en kunnen ze een belastend gesprek op band plaatsen. Er volgt een race tegen de tijd om de waarheid aan het licht te laten komen. Ach, je kunt de rest zelf makkelijk voorspellen. De puzzelstukjes vallen snel in elkaar.
Voor velen blijft de blauwe helikopter synoniem met de film, en worden de hoofdrolspelers amper herinnerd. Een goed punt, want de helikopter steelt de show. Elegant, dreigend, en voorzien van alle technische snufjes die 30 jaar geleden als high tech werden gezien.
Aangenaam om Roy Sheider (Jaws, 1975) nog eens terug te zien. Ik was vergeten hoe veelzijdig hij als acteur is. Minder aangenaam was het terugzien met Malcolm McDowell. Telkens een regisseur een instant slechterik nodig heeft, staat hij bovenaan de lijst. Zijn bijdrage in Blue Thunder beperkt zich tot mysterieus kijken en catchphrases – catch ya later – spruiten. Heeft de acteur buiten A Clockwork Orange (1971) warempel nog een gedenkwaardig personage gespeeld?
Jonge kijkers gaan de film ongetwijfeld als verouderd en saai omschrijven, gezien het verhaal traag verloopt en er geen enkele vorm van CGI of hoogwaardige special effects aan te pas komen. Een terecht punt, tot je bedenkt dat alle scenes met de helikopter op ouderwetse – lees: met een camera – zijn opgenomen. Dat doet de achtervolgingsscènes in Blue Thunder echt aanvoelen.
Voor je verkeerdelijk denkt dat ik de film hard aanpak, wil ik wijzen op het voorspellend karakter van de film. Een helikopter dat zorgt voor urban ground control?
Afluisterapparatuur, gericht wapensysteem, geruisloos vliegen, militair gestuurd. In 1983 klonk het als science fiction, vandaag verwijst men gemakshalve naar drone technologie.
Misschien gaf de film ons 32 jaar geleden al een blik op de toekomst. In ons huidig tijdperk waar aanslagen en publieke onrust een vast patroon van het stedelijk leven vormen, kan een zwaarbewapende en gepansterde state-of-the-art legervoertuig best als plausibel alternatief overkomen. Na de recente aanslagen in Parijs bestaat er ongetwijfeld een draagvlak voor.
Na het bioscoopsucces volgde in 1984 een kortlopende televisiereeks, waarna het rond de helikopter stil bleef. Tot in 2014 de bevestiging van een remake kwam.
De vraag die we ons kunnen stellen, is niet of de makers met deze nakende remake het origineel eer aan doen, en niet voor de zoveelste CGI explosion porn gaan kiezen, maar of ze de dualiteit die er in de originele film wel is, naar voor laten komen.